Επειδή όλο και πιο συχνά ακούγεται τελευταία από στόματα πολιτικών η ανάγκη υπογραφής ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου με τον λαό, καλό θα ήταν οι κομματικοί επιτελείς που τσαλαβουτούν στις σελίδες της πρόσφατης πολιτικής ιστορίας του τόπου και αντιγράφουν με προχειρότητα ό,τι τους βολεύει και εξυπηρετεί τα σχέδιά τους, αλλά και εκείνοι που υιοθετούν βιαστικά τις εισηγήσεις τους, να γνωρίζουν τα εξής:

Πρώτον, ότι τα κοινωνικά συμβόλαια δεν υπογράφονται προκαταβολικά και ότι για να έχουν ισχύ απαιτούνται δύο υπογραφές. Αρα, λοιπόν, οι πολιτικοί πρώτα πρέπει να ανοίξουν τα χαρτιά τους, να παρουσιάσουν τις θέσεις τους χωρίς αστερίσκους, ύποπτες παραπομπές και δυσανάγνωστες λέξεις και ύστερα να κληθούν οι πολίτες να επιλέξουν και να βάλουν την υπογραφή τους την ημέρα των εκλογών.

Δεύτερον, τα κοινωνικά συμβόλαια δεν υπογράφονται με λόγια. Χρειάζονται χαρτί και μελάνι, τα οποία, δυστυχώς, απεχθάνεται το πολιτικό προσωπικό της χώρας γιατί αποδεικνύουν τις υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και τις δεσμεύσεις που ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.

Τρίτον, τα κοινωνικά συμβόλαια δεν προσφέρονται για να «αναβάπτιση» των πολιτικών, ούτε για διαγραφή των «ζημιών» που έχουν προκαλέσει στην κοινωνία.

Τέταρτον, τα κοινωνικά συμβόλαια, για να έχουν αξία, πρέπει να στηρίζονται στην ειλικρίνεια και στην εντιμότητα. Να έχουν φαντασία, όραμα, τόλμη και πρωτοτυπία για να συνεπάρουν την κοινωνία και να την ωθήσουν προς τα εμπρός με ελπίδα και αισιοδοξία.

Οσοι πολιτικοί πιστεύουν αληθινά στην ανάγκη μιας πλατιάς κοινωνικής συμμαχίας, δεν έχουν παρά να κάνουν το πρώτο μεγάλο βήμα. Με πράξεις και όχι με λόγια ψεύτικα ή με σκηνοθετημένες παραστάσεις σε γήπεδα ή αμφιθέατρα για να κλέψουν τις εντυπώσεις.

Οσοι θέλουν να συμπορευτούν με τους πολίτες και όχι να κερδίσουν έναν βαρύγδουπο τίτλο στις σελίδες των εφημερίδων, δεν έχουν παρά να ακούσουν τη φωνή της κοινωνίας. Να κατέβουν στον δρόμο, να πάνε στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, να βρεθούν κοντά στον εργάτη, στον αγρότη, στον επιχειρηματία, στον άνεργο και στον άστεγο. Οχι για να φωτογραφηθούν με πλατύ χαμόγελο, αλλά για να δουν την πραγματική εικόνα. Να ακούσουν τα προβλήματα του λαού. Να αντιληφθούν τις αγωνίες των νέων, που το μοναδικό όνειρό τους είναι να φύγουν από τον τόπο τους για να γλιτώσουν από τη φτώχεια και τη σκληρή λιτότητα. Να μιλήσουν με τον εξαθλιωμένο συνταξιούχο στο πεζοδρόμιο και όχι στα σαλόνια της πολυτέλειας.

Οσοι πολιτικοί πιστεύουν αληθινά στην ανάγκη ενός νέου, κοινωνικού συμβολαίου δεν μπορεί να κρύβονται από τον λαό. Δεν μπορεί να ζουν στο «βασίλειό» τους όταν η κοινωνία παραπαίει. Οταν η πλειονότητα των πολιτών βουλιάζει στα χρέη. Οταν χάνονται περιουσίες για οφειλές στην εφορία και στα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή στο κράτος. Στο κράτος που χρεοκόπησε κυρίως με ευθύνη των πολιτικών. Των ίδιων πολιτικών που σήμερα επιχειρούν να μπουν από την καπνοδόχο και πάλι στην κεντρική σάλα της πολιτικής. Των ίδιων πολιτικών που εμπαίζουν την κοινωνία λέγοντας πως για όλα φταίνε οι άλλοι και ας έκατσαν οι ίδιοι σε υπουργικές καρέκλες και ας υπέγραψαν μνημόνια και περικοπές σε μισθούς και συντάξεις και ας διεκδικούσαν μέχρι χθες τον τίτλο του μεγάλου μεταρρυθμιστή.

Ας γνωρίζουν, λοιπόν, όλοι οι νέοι ή παλαιοί εραστές της εξουσίας ότι το θολό πολιτικό τοπίο μπορεί να εξυπηρετεί πρόσκαιρα κάποιες από τις προσωπικές ή κομματικές τους επιδιώξεις, ταυτόχρονα, όμως, ανοίγει νέες πληγές που δύσκολα θα επουλωθούν. Ας γνωρίζουν πως με τις ενέργειές τους «οδηγούν» τους πολίτες -και κυρίως τους νέους- σε σκοτεινά μονοπάτια,

Μετά από δέκα χρόνια θυσιών, οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να υπογράψουν λευκή επιταγή σε κανέναν. Περιμένουν προτάσεις. Και προτάσεις συγκεκριμένες. Δεν θέλουν άλλα αόριστα διαγράμματα και παραπλανητικά συνθήματα. Θέλουν σχέδιο και λύσεις για τα προβλήματά τους. Θέλουν γόνιμη πολιτική αντιπαράθεση και όχι κραυγές, απειλές και τηλεοπτικούς κανιβαλισμούς. Θέλουν να μη χαθούν τα καυτά ζητήματα της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους στη σκόνη της σκανδαλολογίας.

Ο δρόμος για το μέλλον είναι ευθεία μπροστά και οι πολιτικοί οφείλουν να τον ακολουθήσουν χωρίς κομματικές παρωπίδες, χωρίς «μαγειρέματα» και χωρίς «κουκουλώματα», τακτικισμούς και συμψηφισμούς. Οφείλουν να συμπορευτούν με τους νέους που θέλουν να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα. Που θέλουν να δημιουργήσουν. Που δεν θέλουν απλά να επιβιώνουν περιμένοντας το επίδομα και το «χαρτζιλίκι» που μοιράζουν οι κυβερνώντες.